a b c d e f g h i j k l m n o p q r s t u v w x y z 0 1 2 3 4 5 6 7 8 9 #

letra de dobro utro - the bad poetry social club (grc)

[verse]
είναι η κακιά η ώρα
εκείνη που γεννιέσαι
και ελπίζεις πως ίσως το ακούς
πρώτη και τελευταία φορά αυτό
η ώρα που γεννιέσαι
από μία σα κι εμάς
παιδί δικό μας
αίμα από το αίμα μας
με δέρμα καινούργιο σε ντύσαμε
κι όνομα σου φορέσαμε
ίσα να ακούγεται
με τον ομφάλιο λώρο σε σφίξαμε
για κολιέ ή για θηλιά
ίδια ολόιδια η δική μας
κι όσα σταυρουδάκια σου φορτώσαμε χρυσά
ήταν μέχρι να γίνεις κτήμα κάποιου τυχαίου
με χρυσό χαλκά
να σου σφίγγει το δάχτυλο
αιωνία η τέχνη μας
και θα τη μάθεις σιγά σιγά
μανάδες μπόλικες έχεις
απ’ όταν ήσουν αγέννητη ακόμη
να ‘χεις να παραδειγματίζεσαι
βούλωσέ το
μέρες δε σου περισσεύουνε
δόξα τω θεώ
παιδί δικό μας
αίμα για το αίμα μας
κι η βία γένος θηλυκό
γνωρίστηκε μόνο μ’ αυτό
θα ‘πρεπε να προβληματίζεσαι
όμορφη έξυπνη
και ενημερωμένη για τα κοινά
τρως σίδερα τα πρωινά
και σεξιστές τα βράδια
πεσμένη ανάσκελα
στα μπρούμυτα, στα τέσσερα
έτοιμη να βιαστείς
να διαιωνίσεις το είδος
και να ονομαστείς εθνική ημέρα κακιάς ώρας
κι αν γίναμε ένα απέραντο νεκροταφείο διαγωνισμού
κι εγώ κι εσύ κι οι μανάδες μας κι οι αδερφές μας
είναι για να δούμε ποια θα σπάσει πρώτη
τα μάρμαρα με τους αγκώνες
μπας και βγει καμιά μέρα
από κει μέσα
μετά από τόσους αιώνες
για να δούμε
σε είδα πρώτη φορά στο βυζάντιο
με κόκκινα χείλη και μια φούστα κοντή
να κρύβει την ψυχή σου
μου έκλεισαν τα μάτια
γιατί ήταν ντροπή το θέαμα αυτό
για να μην πάρω το δρόμο τον στραβό
να μείνουν κλειστά τα πόδια μου
κι η γλώσσα μου κομμένη
να μην γνωρίσει η παστρικιά
ότι είμαι του αριστομένη
να μη κολλήσει το παιδί
προπάντων να μην μάθει
τη γλώσσα της την ξενικιά
τα πατσουλιά, τα χρώματα
και στα εξήντα του δεν καταλήξει
με πένθιμο μαντήλι
ο δρόμος ο στραβός πάνω απ’ το σπίτι μας
δεξιά απ’ την εκκλησία
κάτω απ’ την ηθική τους και μέσα στο βρακί σου
μου ήταν απαγορευμένος
ο βόθρος ενός χωριού
είναι πάντα στο κέντρο του
και πολιούχος του εσύ
που καταπίνεις τις φουσκωμένες ορέξεις τους
που προστατεύεις τις πλάτες μας
από τις ζώνες τους που χρωματίζουν
κόκκινα, μαύρα και μπλαβιά
που σε σταύρωσαν
και προσκυνούν τα λείψανα σου κάθε βράδυ
για να εξιλεωθούν απ’ τις αμαρτίες τους
που σου εξομολογούνται με βρισιές
γιατί νομίζουν πως δεν καταλαβαίνεις
για να ‘ναι έτοιμοι την κυριακή
ύστερα απ’ το κορμί σου
να κοινωνήσουν λίγο καθωσπρεπισμό
όταν τα χρόνια πέρασαν
και τα μπούτια σου δεν μπορούσαν πια
να ξεπλύνουν τις αμαρτίες τους
σου άλλαξαν πόστο
και σε ‘κάναν μάνα
σου δώσαν σπίτι και φαΐ
σου δώσαν ρούχα, όνομα
και τι άλλο θέλεις, μωρή
σε ‘βγάλαν απ’ τον ένα βόθρο
και σ’ έβαλαν στον απέναντι
και για μένα δεν ήταν πια ντροπή να σε κοιτώ
γιατί τα σκατά που σου φόρτωναν τώρα
είχαν στεφάνι, νοικοκυριό
είχαν όνομα ελληνικό
σε είδα ξανά έξω απ’ το βυζάντιο
με άσπρα χείλη και μαύρο μαντήλι
να κρατάς το χέρι δυο ψυχών
μου είπες ακόμα με σπαστά ελληνικά
καλημέρα
κι εγώ από σεβασμό σε μια αγία
σου απάντησα dobro utro
καμιά φορά ήσουν η νταϊάνα
καμιά φορά η άρτεμις
η κοπέλα που καθαρίζει
το κορίτσι που φροντίζει κι ας ήσουν 45
μόνο έτσι θα καταλάβαιναν
το πώς η μέση σου δεν έχει σπάσει στα δύο
απ’ το τρίψιμο, το σκύψιμο και το σήκωμα
το πώς τα χέρια σου δεν έχουν ανοίξει στα δύο
απ’ το σκατό, το ταλκ, τη χλωρίνη
ήσουν η άρτεμις ή η νταϊάνα
όταν τα λεπτά σου δάχτυλα
βούταγαν σε πάνες ξένων με σκατά
σε ξένες λάτζες
σε ξένες μπανιέρες και χέστρες
ήσουν η νταϊάνα όταν δούλευες 12ωρα
στο internet καφέ που βρόμαγε ιδρωτίλα
ήσουν η άρτεμις όταν έπλενες
κάποιο παράλυτο σώμα για 300 ευρώ το μήνα
ήμουν μικρή όταν οι συμμαθητές μου
σε έλεγαν η πουτάνα η βουλγάρα
ήμουν μικρή όταν ο γέρος που έλεγα παππού
είπε πως δεν θέλει τη βουλγάρα σπίτι του
καμιά φορά ήσουν η νταϊάνα
σαν την πριγκίπισσα
καμιά φορά η άρτεμις σαν τη θεά
κάτι άλλο απ’ το αληθινό σου όνομα
που τους θύμιζε μόνο
πως ξεσκατίζεις το γέρο
που περιμένουν να πεθάνει
για να πάρουν το οικόπεδο
πλέον θα είσαι μόνο η ντιάνα
που τα χέρια σου ήταν πάντα απαλά για ‘μένα
κι ας ήταν στ’ αλήθεια διαλυμένα
η ντιάνα που απ’ όταν πέθανε
ο γέρος πεθερός της αναγκάζεται πια
να μου λέει ευγενικά καλημέρα, καλησπέρα
η ντιάνα που δεν περίμενα
να πεθάνεις για το οικόπεδο
που όταν πέθανες
κληρονόμησα μόνο 150 ευρώ
και μπήκα σ’ ένα λεωφορείο
για βουλγαρία κάπως βιαστικά
για να μάθω ξανά
να προφέρω το όνομα σου σωστά

- the bad poetry social club grc

letras aleatórias

MAIS ACESSADOS