a b c d e f g h i j k l m n o p q r s t u v w x y z 0 1 2 3 4 5 6 7 8 9 #

letra de κρύα γη (kria gi) - ta matia twn pnigmenwn

είναι κατάλληλος καιρός για να πεις πως έφυγα από δίπλα σου
η μέρα μου πέρασε ήρεμα ,ανέμελα μες στο διαμέρισμα
το ότι ζω είναι λάθος λένε κάποιοι
γινόμαστε κανίβαλοι αν λάχει όταν η ανάγκη υπάρχει
σαν όρθιοι βράχοι στεκόμαστε μπροστά σε κάθε ανάγκη
απομακρύνω το ξύλινο μου μυαλό απ’ το σαράκι
οι πολιτικοί κλέβουν ασύστολα λέγοντας ψέματα
και οι μπάτσοι δένουν τον κοσμάκη στην πορεία
δε σηκώνει αστεία η κοινωνία
θα το νιώσεις μόνο άμα το ζήσεις
είμαστε λίγοι, αραχτός με το μολύβι
αν χτυπάς και δεν ανοίγω έχω φύγει απ’ το σπίτι και
με εναν καημό μεγαλώνουμε μες τα στήθοι
από παιδιά ξένος ανάμεσα στα πλήθη
γενικά ο επιμένων νικά
η πρέζα σκοτώνει τα νεανικά μυαλά
πολύ συχνά ξέρεις ακούγονται σαν ποιήματα οι ήχοι της πόλης
οι ρυθμοί της γρήγοροι από τα οχήματα
ρατσισμός ίσον με ξύλο σε όλο το φασιστοκίνημα
δεν είναι επιχείρημα πως άνθρωποι είναι και αυτοί
μένω στο κέντρο,μιλάς για δρόμο τριγυρνώ μα δε σε βλέπω
σου λέω δεν πρόκειται να με πετύχεις ούτε να με δεις
εκεί που ψάχνεις κάτι όμορφο να βρεις χάνεις το χρονο σου

κοιτώντας την ψυχή σου ν’ αλλοιώνεται νεκρός ήλιος μοιάζει ο κόσμος σου και ορθώνεται
η πόλη τοίχος ζώνεται
αποξένωση,ξένος ανάμεσα στους ξένους
μ’ έφεση στον κοινωνικό αποκλεισμό
δίχως να αποτελώ φίλε μου εξαίρεση
αδενές σ’ έκκριση,τα δάκρυα πότισαν την άσφαλτο
στήθια που καίνε πατώντας ξένα μες στο άψυχο κορμί της
αδιάκοποι και συνεχείς ρυθμοί της την ώρα
πέντε εκατομμύρια άγνωστοι
βιτρίνες καθρεφτίζουν το κενό και τροχοφόρα πάνω ανοίγονται
είναι μικρό το δάχτυλο σου κοινωνία
και δεν κρύβονται οι ανάγκες εν μέσω της καταστολής,απάτες
ένστολοι μπάσταρδοι τρέφουν τις σφαίρες τους απ’τις δικές μας πλάτες
κελιά χιλιάδες μ’ εμβαδόν 20 ιντσών
αναπαράγουν τ’ όνειρο μικρών παιδιών,ας γίνουν κάρβουνο
θέλει θυσίες για να σε θεωρήσω άνθρωπο,πόσο μάλλον δικό μου
προβλήματα στην οικογενειακή μου εστία ώσπου να βρω τον ρυθμό μου, άνοια στην ανεργία
γλώσσες,πτυχία,καυτές στροφές στην κόλαση
μια θέση στην περιθωριακή κοινωνία,κόρευση
δεν έχω τις αρχές μου για πούλημα κούκλα
στο ‘πα σκέτα δίχως κάποια πρόφαση
και άμα νομίζεις πως λείπω βάλε και παίξε την κασέτα να μικρύνει η απόσταση έστω και λίγο
γενικά στ’ αλλόκοτα στενά καταλήγω
νύχτωσε φίλος, ναι
ασ’ τις υποσχέσεις το θα το σπύραν μάγκα και δε φύτρωσε
λέγαν στα μέρη που γέννησε ο ήλιος και έφυγα
άνοιξη που μοιαζε ξανά με χειμώνα στις άκρες του νου μου
και έτρεχα, ακολουθώντας την νότια πυξίδα
στην λέξη αγάπη εφαρμογή δεν είδα
πάψε να πασάρεις το ψέμα της κατανάλωσης γι’ αλήθεια
μάθε να ζεις και με τα λίγα
χρηστοί να’ταν οι άνθρωποι
αντί να δίνουν θάρρος και ελπίδα στο φως τους
σκοτώνουν ένα κομμάτι τους ως επέκταση του εγώ τους

έμμονη σκέψη και αρρώστια μου τη μέρα μου μολύνεις
μοιάζεις εφιάλτης παιδικής απάτης
ορισμός και επιρροή στερνή μου γνώση πεθαμένη νιότη
πρώτη στης ασθένειας την δοκιμή,θέλοντες
σβησμένες μέρες,σφαίρες σε μια βουλωμένη κάνη
σφινωμένες αποξένωσης μορφές καταραμένες
οι γενιές μας καταδικασμενες σ’υπνωσης κλοιο
σε μια εξέλιξη που κάνει τον μαλάκα δυνατό
σ’ οθόνες μίζερες εικόνες και κανόνες για ν’ ακολουθείς χαμένος μες στο ίδιο σου το σπίτι
ηλεκτρονική διαθήκη
σφίνα στην καρδιά σαν αιμοπότης που δειλά εγκαταλείπει
είναι λήθαργος που χάνεσαι κι εσύ κι εγώ, σαν έξτασης χορός
φονιάς της ίδιας της συνείδησης
τρεφόμενος με όνειρα μιας θερινής νυχτός
το παραμύθι που γευτήκανε τα πλήθη
ήθη και έθιμα της κόλασης
ώρες συμφόρησης και κίνησης αψυχολόγητης
η πόλη,η βοή και ο τρομονόμος
καθεστώς φθορά και πόνος
της παράνοιας γόνος, μοίασμα σαν κλόνος
απ’ το γένος παλαιών μέσα στη γη των ερπετών
και της εμφύτευσης των φόβων απ’ τη γέννα μας
μας κούρδισαν να ζούμε στο κενό μ’ ένα μυαλό νεκρό
στο τίποτα πιστοί να καρτερούμε το κορμί μας ν’ αγκαλιάσει κρύα γη

- ta matia twn pnigmenwn

letras aleatórias

MAIS ACESSADOS