a b c d e f g h i j k l m n o p q r s t u v w x y z 0 1 2 3 4 5 6 7 8 9 #

letra de voutia apo to oneiropolima - palatia peftoun

[verse 1]
κοίτα παλεύω παίρνω ανάσα. ανάσανα να έχω κοντά εσένα μα τώρα τα λέω στα μπάσα.τώρα πια που με ξέρουνε πιο καλα και απο εσενα τα ντουβάρια,τώρα πια που δε θυμάμαι.είμαστε μόνοι μας γι’αυτό μάλλον φοβάμαι .γι’αυτο μάλλον κουράστηκα να ψάχνω το που θα’σαι.ρίξε ζάρια και χάσε,πέσε μπροστά και σκάσε.πέσε μπροστά και σκάσε,αυτό σε άκουσα να λες,έπειτα ξύπνησα και είδα πως δίπλα μου δε κοιμάσαι και απο τότε ξεχνάω εσκεμμένα να σε κάνω να θυμάσαι.κουράστηκα και ας ξέρω δε λυπάσαι.μωρό μου κλείσε το παράθυρο ρίχνετε τόσο φως και το σκοτάδι μου χαλάτε για να μη βλέπω τα εμπόδια.οι φρίκες κάθετες σε εμενα μέχρι να τα δω οριζόντια.θέλω ευτυχία,δίχως λόγο και αιτία.δίχως κυκλοθυμία τα παιδια να κάνουν κύκλο στη πλατεία .να θυμάμαι οτι αγάπησα δίχως ανησυχία.τον καπνό μου, δύο καρντάσια και ηρεμία…σκατά συγκομιδή. ασ’την να κάνει το κομμάτι της ειπα αφου δε θα σε δει,όλα θα ήτανε καλύτερα αν ήσουν και εσύ εκει.μα τώρα σότο.τα πόδια μου βαστάνε και γω έμεινα ελαφρύς ώστε τα βάρη να σηκώνω.δύο λεπτά στη θέση μου και θα έ ιωθες τον πόνο.παιδί της λύκαινας και ξέρω τις πληγές μου να επουλώνω.έχω καρδιά που μηδενίζει αποστάσεις μα την καρδιά μου μηδένισα και ας μην σου έκανε κόπο.στην τελική μόνος μου θα λύσω τον κόμπο ή θα τον κρύψω στο στομάχι.μα θα τον λύσω όπως και να’χει
[verse 2]
ειμαι απο τα σπιτια,που σας φτυνουν τα σπιτια,τυπικα,πες πως τυπικα μπαινουνε τυποι στα εκαμ για το μισθο,ειμαστε παιδια που ξεφυσαμε βαρυα με φαρδια,ξυπναμε με φαρδια και βαρυα για τις τζαμαριες,φιλοι μου απο μερισμα,δεν μενεις μα πηγαινεις παλι στο ιδιο σιχαμενο μας διαμερισμα και φευγεις αποτελεσμα,αποτελεσματικα να χανω αυτο που θεωρουσα καποτε ερισμα σα τελμα,ειπα αντε γαμησου τωρα τερμα,μετα ατερμονα,πατωματα μοντερνα και εμεις πτωματα,ραπ και περιττωματα και κοιτα τωρα ποσο περιττα μεριμνα ο καθενας για παρτυ του,ξεκολλα,σημερα ειπα θα το ζησουμε στο καθ’ενα ανοιχτα,τα μαγαζια σας ανοιχτα,και στα ανοιχτα μου μαγαζια,αμα ειναι φιλα προσκειμμενα,φιλια προς κειμενα,εδω τις κυριακες ειμαστε θυμματα και καφροι μεχρι να,μακρυγορουμε περσινα μα παιζει ναναι και στο σημερα,κοινωνικα αδιεξοδα,μα παιζει και να κανω κατι αδεξια,σκατα στη δεξια,ζητω η αλεξια,εμεις το ξενυχταμε,τα παιδια να παν στο διαολο ουτε που το συζηταμε,μα με που πτωση ζηταμε και ολο που πτωση ζηταμε καταφεραμε απλα να συζηταμε
[verse 3]
και δες που τελικά έχουν χωρίσει σε ομάδες μάλλον ο εγωισμός μας θα το βούλωνε και για να σπάσει τον πάγο θα έλεγε κρυάδες πόσες φορές ονειρευόμασταν να μην ήμασταν φυγάδες και φασίστες σε πηγάδες κάπου έμπλεξα στης σκάλες μάνο η ζωή είναι πουτάνα και μας παίζει τετραμπάλες πάλι άγχος για ότι φταίω για χοντράδες σήμερα ξύπνησα με την σκέψη πως ήμασταν πιτσιρικάδες και αμέτρητες φοβίες πάλι εμείς κάτι θα κάναμε συναίσθημα πως φταίμε με φθηνές δικαιολογίες δεν έχει την παραμικρή ιδέα από αϋπνίες παιδιά που είχαν θέματα κάνανε φασαρίες μάλλον κάτι είχανε πει όσο η εικόνα που πουλάτε είναι ακριβή τι και αν δεν έχω γη?? είπα και είδα πως από όλους τους έχω χαθεί ωραία μέρα για να λέμε ότι πέφτουμε μαζί κάπου στο ίδιο τροπάριο είδα την ζωή μου βουνό για ένα καθημερινό ωράριο επιβάτες σε ναυάγιο νύχτες που έτρωγα τα μούτρα μου γιατί το ψυγείο ήταν άδειο στο υποσχέθηκα από αύριο θα αλλάξω μυρίζει καλοκαίρι “16” και το κάστρο που ονειρεύεσαι είπα πάρε το μυαλό μου και αν θες κάψτο
μα πόσο θα ήθελα να σε έβλεπα να καίγεσαι,καίγεσαι??
[verse 4]
πόσο σκατά θα ήταν άμα ήσουνα εδώ όταν ήπιαμε και γίναμε μπετό,όταν δεν ήταν αρκετό,όταν δεν είχαμε κάτι να πούμε,υπήρχε σιγή για ένα λεπτό.τα παιδιά,μικρά ήταν μαζεμένα,μεγαλώσανε,τα παιδιά είναι χαζεμένα,είπα ένα ακόμα για ‘μένα,μα ήτανε ψέμα το ένα για’σένα.ένα γειά σε εσένα,μια καλημέρα κι ένα άντε και γαμήσου πια για τη καφρίλα.είπα μίλα και σιωπή.είπα ντίρλα θα γίνω πάλι και στουπί.αν είμαι παλικάρι θα το δούνε δυό-τρεις φίλοι,που με έχουνε πετύχει και στις μαύρες μου.γράφω στίχους σκατά γιατί η πόλη είναι σκατά,κι οι υπόλοιποι καλά.δε γράφω συχνά τόσο σκατά στα κομμάτια μου,απλά θέλω όταν με έχεις μπροστά σου και τα λέμε να καταλάβεις τι σκατά έχουν δει τα μάτια μου,κι αν δεν το καταλάβεις δεν περάζει.είδα στα μάτια σου να προσπαθείς.κι ας ξέρω πως άυριο δε θα το θυμηθείς σου λέω κάτι που έγραψα,κι άμα το θυμηθείς κοιτάς χαμηλά και μου φωνάζεις
συγνώμη που σε ξέχασα
συγνώμη που δεν έκλαψα
συγνώμη που δε σε ένιωσα
συγνώμη που δεν έζησα
συγνώμη που δεν πέρασα
συγνώμη που δεν σου έγραψα
συγνώμη που σε σκότωσα
μα πάνω από όλα συγνώμη που απλά το ξεπέρασα
είπα,ελα κοντά μου να τη βρούμε,να γίνουμε δυό δέντρα να καούμε
είπα φύγε από κοντά μου πριν σε δούνε
εγώ θα βγαίνω στο μπαλκόνι να σου γράφω,οι άλλοι ας παν να γαμηθούνε
τους λέω πως μια μέρα ολα θα αλλάξουν και όλοι γελάνε όταν με ακούνε
εγώ θα βγαίνω στο μπαλκόνι να σου γράφω
οι άλλοι ας παν’ να γαμηθούνε….
[verse 5]
δε ζουμε μα μας ζουμε να υποκρινομαστε ειπε “κοιτα που χαθηκαμε” ναι μα κοιτα που χαθηκαμε;απλα κρινομαστε απ’ τα υπο μας και τα υποφαινομενα μας μπας και τα επομενα μας δε γινουν ατσαλινα δοξαρια για τις χορδες στα λαιμα μας για την ωρα,μπερδεψα για λιγο στην ησυχια τις ανασες μου με τον ηχο σειρηνων απο ασθενοφορα κι ασθενω τωρα στα στενοτερα σημεια τραγουδωντας μια φαλτσα μια με φαλτσετες για αποτελεσματικοτερα,σου πα μπεσα μια μερα θα τους φαμε απ’ τα διθεσια μα βρηκα θεση να γινω απ’ τα χθεσινα και παιζει να μουν λιγο να μου να τους πολεμησω λιγο πιο αισθητα απο αφελεια,εδω η αδρανης θεωρηση των πραγματων δεν ειναι πολυτελεια ειναι γραβατες σε πολυελαια κι ειν’ τα ντουβαρια μας αυτοτελεια σε μας,ολοι στο βολεμα μας,με για σκατα κεφαλια ολοι μας ανοιχτα στα γνωριμα μας με κλειστα ματαια δεκατεσσερα βουτια απ’ το ονειροπολημα μας,σκαρτα κοφτακιας με μεσανυχτα για ματια,τα παιδια γυρνουν τιγκα στα μπερδεμενα τους κι ειχαν στα φορεμενα τους σημαδια απ’ τα πολυπλοκα τους βραδυα που γυρνουσαν με τριμμενα φορωντας μετρημενα τις αβεβαιοτητες τους τετριμμενα αντι για κεφαλια τους με τα χαλια τους κρυμμενα,να σκαλιζουν τα ξεχου τους και το νου τους στα χαμενα,να ‘χαμε ενα ταχα μ’ ενα πως πετας ειπα πτωση μετρας ή απο συμπτωση πετας αλλο ενα;;
[verse 6]
ανάμνηση απ’τα μέρη που δε πήγαμε ποτέ μα ήρθε να με επισκεφτεί και φοβάται πλέον εύκολα κάποιον να εμπιστευτεί.ιστορίες που υπάρχουν από μόνες τους,έχουν δύσκολη αρχή αρκεί μέσα σου να γεννηθεί μα στο ταξίδι αυτό που αρχίζεις δεν υπάρχει επιστροφή και ξημερώνει μια μέρα στην αστική φυλακή.να θαυμάζω αυτή τη θέα σαν ομορφιά μου προσφέρει μια διαφυγή,να διορθώνει τη σοβαρή επιπλοκή.αφήνοντας το κάθε ενδεχόμενο ανοιχτό έχω ανάγκη να διασχίσω τον υπερσιβηρικό,να μην έχω προορισμό,το κενό που με ρουφάει σα μαύρη τρύπα θέλω να εκμεταλλευτώ.λειτουργει-ς σαν φυλαχτό,κρυογονικό με διατηρεί ζωντανό με έχεις βάλει σε σκοινί πάνω μόνος κι ακροβατώ όλα τα αισθάνομαι μετέωρα και δεν μου’ναι αρκετό.πόσες φορές και άλλες πόσες μέσα μου θα εξαντληθω; είσαι φεγγάρι στο καθαρό μου ουρανό.ειμαι εγώ φαντασία που άμα πλάσω μέσα της θα επεκταθώ σαν να ξαναερωτευτώ στα άγνωστα μέρη που θέλω να εξερευνώ.είμαι εγώ,απο μέσα μου μιλώ όταν δημιουργώ με προσοχή τον αυτοκτονικό μου ιδεασμό.είμαι εδώ,λειτουργώ με προσοχή στον αυτοκτονικό μου ιδεασμό

- palatia peftoun

letras aleatórias

MAIS ACESSADOS