a b c d e f g h i j k l m n o p q r s t u v w x y z 0 1 2 3 4 5 6 7 8 9 #

letra de ερημιά (erimia) - apsinthos

[intro]
(…)

[verse]
το νέο μας πλάσμα κι αίμα σηκώνει, καις από φωνές
αγάπης και μίσους, ακόμα νιώθεις μ’ ανάσες καυτές
απ’ το στόμα μου τα χνώτα μου παίρνουν στροφές στη γη
στα σπλάχνα της από σκυρόδεμα ή στα δικά μας σάρκινα χτίζει ο καθένας κελί να χωθεί
στηρίζει με συντρίμμια ένα κομμάτι ηρεμίας και δύο ψευδαίσθησης στο τελευταίο που ‘χει να σωθεί
το παρελθόν άτρωποι τοίχοι, μια υπόσχεση νωπή
απ’ το νεκρό σώμα αφήγησης που αρνείται ό,τι λέει, αρκεί την ύλη κι ό,τι εκπροσωπεί να πνέει
αρκεί να μην απλώσω χέρι στο ύψος της φλόγας που καίει
ό,τι στερήθηκα ν’ αδράξω
στην ομόκεντρος πυρά της μητρός μηχανής που ορίζει τον μόνο χώρο που μου επιτρέπεται να υπάρξω
σε σχισμές, δε με σβήνει με τίποτα τότη η πικρά, μα ανάβω γραμμές
ζωγραφίζοντας ανθρωπινούς καμβάδες με τις ψυχωδές
στα [?] μου καύτρες γυμνές, καίνε τη σάρκα μου και βάφουν σαν ούλες
με χρώματα εκδίκησης μόνο κι αμυχές
πάνω στην άδεια μου καρδιά που άσφαλτος ρίζωσε ευώδες, ρουτίνα
στα βλέφαρα που ορίζοντες μπλέξανε με σύρμα
δες να εναλλάσσονται με κομμένες σκηνές
εικόνες μου πάνω στις άδειες λεωφόρους του χθες
προς το μεγάλο μητρώο οι μνήμες γραναζιών να στέκουνε σβηστές
σαν ιστορίες που σπάν τις οθόνες των ματιών ξεχύνονται σαν χαλκόχρωμες γκρίζες προβολές
μείναμε μονοί με μιά καρδιά, χαρτί να ζωγραφίζουμε δύσεις κι ανατολές
χαζεύοντας τα πτώματα πάνω απ’ τις ξυλιασμένες κενές οροφές
με φόντο τις ταξικές φυλακές
κι ένα σαράκι να μου τρώει τα στήθια μ’ απαιτήσεις εξωφρενικές
κάτω απ’ το βάρος του κόσμου κι ενώ εξαντλούνται οι αντοχές, με κούρασε, σου λέω, το εγώ μου
κι ίδια συνήθεια μ’ ελπίδες τύφλες να ξοδεύομαι, δεν μπορώ να υποφέρω το μυαλό μου
κι ονειρεύομαι τροχιές ενστίκτων άσμα τη σιωπή της απουσίας μου μ’ αναπνοές
σ’ αναγνωρίζω, ψέμα, μ’ αμφιλεγόμενα λογία μες στις ασφάλτινες αγκαλιές
είχα όνομα, τώρα αριθμός δίχως ταυτότητα πάνω στις άδειες σιδηροτροχιές
του μεταμεσονύχτιου το εξπρές
μέχρι τη μήτρα σου, πόλη, για να ικετεύσουμε για ελεύθερες στιγμές
σιωπές και πουλημένες επαφές
σε κάθε γυμνό μας πορτρέτο τα συναισθήματα πινελιές
μα σου ‘πα, αγάπη, ηλιαχτίδα θα επιστρέψω, σαν αγριολούλουδο μέσα στις χειμωνιάτικες παλιές αυλές
όταν μυρίζει γιασεμί και θειάφι σ’ έναν ορίζοντα λευκό που τέφρα γίνεται κι υπάρχει
σούρα να μου βάφει με κάρβουνο κι αίμα το πρόσωπο μάνα θάβει
μπροστά στο άδικο παρακαλάς να σκεπαστεί σαν πουλί το αμαρτωλό σου σώμα με [?], φωτιά από κάλυκο
ενώ πλήθος σκυφτά κορμιά πέφτουνε καμες στην τελευταία υψικάμινο, μήτρα
όσο σκοτώνουν τα ένστικτά σου μπάτσοι νύχτα
κι είπα απόψε να καώ με τα όνειρά μου για να φωτίσω τη νύχτα
[chorus]
ονειρεύτηκα νεκρή την τσιμεντένια μάνα μου να καίγεται
με τ’ όνειρό μου φέρετρο να φλέγεται
στην ερημιά μου στέκεται
στην άκρη της νύχτας σαν αίμα που ίσα-ίσα φαίνεται, φωτίζει (φωτίζει)

[chorus]
ονειρεύτηκα νεκρή την τσιμεντένια μάνα μου να καίγεται
με τ’ όνειρό μου φέρετρο να φλέγεται
στην ερημιά μου στέκεται
στην άκρη της νύχτας σαν αίμα που ίσα-ίσα φαίνεται, φωτίζει (φωτίζει)

[outro: αναγνώριστη]
(…)

- apsinthos

letras aleatórias

MAIS ACESSADOS