a b c d e f g h i j k l m n o p q r s t u v w x y z 0 1 2 3 4 5 6 7 8 9 #

letra de deniz kızı 2 - vice (türkiye)

Loading...

[verse 1]
daha çok küçükken başladı dertlerim, üstüme geldi ve kaçmadım
herkesi iyi birisi sandım, aklıma gelmedi kötü oldukları
katlanıp her şeyi içime atınca inat yapıp bekledim, nedeni yoktu tabi sapıtmıştım
güvenememeyi bana babam alıştırdı, ben de gidip de anama sarılmıştım

anlatayım size neden bu denli sevgiyle, bu aşkla deniz’e bağlıyım
yerine farklı kız koyamadım asla, birkaç kez denedim gerizekalıyım
ki benim el attığım her şeyde biraz sen vardın. bana çekilen aşkın
izdırabı kaldı, şimdi dinle bunu ve anla beni de yak deliren aklımı

8. sınıfa başladım, sınıfta deniz adında bir kız vardı
ilk görüşte hoşlandım, sevdim ve de bi’ hayli kıskandım
ben cesaret dolu bi’ çocuktum oysa ki onu görene kadar ayıkmazdım
iyice hırslandım, gidip duygularımı önüne sericektim yadırgandım

bi’ gün bi’ dostum dedi ki “öyle kuru kuru olmaz gidip hediye falan ver”
hediye falan dertti bana, param yok. daha küçüğüm de ileriye bakan derdi ki:
“bu çocuk hırslı, istediğini alır, uğraşır yani dişe diştir”
madem öyle hediye lazım para bulmak için gidip bir işe girdim

bir c-ma günü tam işimi bitirdim, kapıdan içeriye deniz girdi, beni sevindirdi
fakat o başka bi’ sebepten ötürü gelmiş, gerilmiştim
ona da “neden buradasın?” dediğimde güldü sonra dedi ki “can, babam nerde?”
ben kafam yerde bi’ şekil içeri gittim, utandım, dedim ki “sabah gelmez o”

ona hediye alacağım paranın babasından çıkması garip olaydı
hani kolaydı lan aşk meşk işleri, sürekli acı çekip panik olandım
ama o gün bi’ cesaret patladı, volta atar gibi bi’ ileri bi’ geri gidiyo’dum
hediye ve çiçekle karşısına geçtim ve sonunda dedim ki “seni seviyorum”

en güvendiği çalışanı bendim, söyledim kızını sevdiğimi
ve de ona hediyeler almak için çalışıp da onca çaba gösterdiğimi
anlamıştı zaten ve dedi ki bana “anlıyorum bu konudaki netliğini”
ben de tekrar teşekkür ettim kızınızı bana emanet ettiğiniz için

bunun üzerine bi’ kaç hafta geçti ben grip oldum, hastalandım
meraklanan kız arkadaşım dedi ki “bi’ doktora gidelim ilaç yazar”
sırf üzülmesin diye de gitmiştim peşinden. inat yapar, hırs yapar
kaçardım hastane ortamlarından, sonra da saçmalardık

ama 2 gün sonra da şehir dışına çıkması gerekiyo’du tüm ailesiyle
ben hastaydım hala “gitme” dedim, “olmaz” dedi ve feda edince
ben tüm cümlelerimi gitmemesi için “tamam lan gitmicem” dedi
ikimiz de kalcaktı, 4’te çalan bir telefon tüm gecemizi berbat edince

tabi şaşırdım, hatta polis vardı dedi ki “evladım sen kimsin?”
“ben deniz’in erkek arkadaşıyım, gecenin bu saatinde sen kimsin?”
“beni iyi dinle bi’ bak şimdi” dedi ve sözüne gerilerek devam etti
“seferihisar’da bi’ trafik kazası sonucu o kızın ailesi vefat etti”

hay amına koyim deniz uyuyodu, bi’ bilse kendimi çok zor tutuyo’dum. ona nasıl anlatacağımı da kuruyo’dum kafamda
deniz uyandı ve de söyledim ağlama çığlıklarını da duyuyo’dum
bu nası bi’ hayat dersi lan? şans her defada kaderin ağlarını
üstüme atıp da hayatımın amına koyuyo’du

ailesi yoktu artık onun ama benden başka, ben her şeyiydim
bi’ yandan acı verip bi’ yandan mutluluktu bu da bana. gerçeğin hiç
değişmeyeceğini sanıp er geç inisiyatif kullanmak da bi’ dert değildi
tabi hayatımızın sonuna kadar beraberiz dedik de bak neredeyiz biz

olgunlaştım, geliştim, okulu bırakıp bi’ işe girdim
çünkü biz evlenicez lan demiştik. o dönem
türkiye’nin coğrafyasından da daha çok denize sahiptim
onun sade 4’te 3’ü denizle kaplı, benim her tarafım denizdi (benim her tarafım denizdi lan)

2 sene geçti bizde kalıyo’duk, bi’ sıkıntımız da yoktu çok şükür
annesi ve babası gibiydim her zaman yanındayım da çok küçük
yaşta vefat edince kaybetti her şeyi, o mutluyken bile gözleri dolu
babamdan görmediğim baba şefkatini deniz’e gösteriyo’dum

ben işe giderdim, o yemek yapardı, evde de sürekli
sebep arardık sarılmak için “eve geç kalma erkenden gel…”
sen hep “…tamam mı?” diyince tabi beni bu mutlu ediyo’du
yeni imkanlar yaratıyo’dum, beni görmek için evde can atıyo’du
kalbi küçük sade ben sığabiliyo’dum

3. senemizdi bi’ gece yorgun argın döndüm eve ve keyif yoktu
kapıyı çaldım annem açtı “boşuna arama” dedi ve evde deniz yoktu
ben de merak edip de sordum “nerede bu kız?” evde iyice köpürmüştüm
deniz’in öz abisi gelip de kızı istanbullara götürmüştü

2 ay geçti, haber aldığım anda valizimi toplayıp istanbul’a gittim. abisi her gün dövüp de soruyormuş kıza “kim lan bu can?”
ve insaf duyan da yoktu deniz’e, bi’ de artık güvenmek ne kadar
zor geliyo’dur onun için, bi’ de abisi ayarlamış kıza üvey anne baba

sabrım kalmadı artık yeter dedim, deniz’le izmir’e kaçtık
gizli felandı, yine de olsun beraberdik
kilitli kalan korkulara da sahiptik fakat amacımız hiçbir zaman kötü değildi
bizi canlı halde ayıramazlardı da kader toprağa bi’ ölüme zincir vurdu

4-5 ay evden çıkmadık aslına bakarsan bayağı bi’ sapıttık
çünkü tedirgindim abisi gelir diye, deniz’i tekrar kaçırdı
olacak gibi değil bulamıyo’dum onu lan aklımı iyicene kaçırdım
hastanelerde yattım onca ay ve kimseler demedi ki hiç “nasılsın?”

ben hala daha bulamadım seni, istanbul seni aldı benden
bi’ yardım elvermez tanrım her yerde dertler elzemse sırıtma
ben korsanlar kadar çaresiz ve de bi’ o kadar da tutsağım hala
sen daha gönlümde yaşayan özgür bir deniz kızıysan

[hook] (x2)
yağmur ve rüzgarların nedeni yok
dünya ellerimde
kalbinden uzak olabilirim ama
bu aşkı engellemez

- vice turkiye

letras aleatórias

MAIS ACESSADOS

Loading...