letra de mono emeis - the bad poetry social club (grc)
α. επίθετη
εμείς φταίμε
αν κανείς ψάξει τον φταίχτη
σίγουρα, είμαστε εμείς που φταίμε
εμείς που λέμε πάντα, λίγο ακόμα
και λίγο ακόμα
έτσι λέμε τα ψέματα ο ένας στον άλλον
αράδα αράδα
και δαγκώνουμε τα χείλια
και αφήνουμε τις μύξες και τα δάκρυα
να καίνε τα μάγουλα και τον λαιμό
λίγο ακόμα, λίγο ακόμα λέμε
και δένουμε τα δάχτυλα μας με των άλλων
λες και θα κοπούνε και θα πέσουν
λίγο ακόμα να λέμε, ακόμα
κι αν ασπρίσουμε πριν τα 20 μας
εμείς φταίμε στα σίγουρα
που βγήκαμε έτσι διψασμένοι απ’ τις κοιλιές
των μανάδων μας
που τις ξεσκίσαμε
και δεν προλάβαμε να τις γνωρίσουμε
που βγήκαμε έτσι νωρίς στον κόσμο
και τον κατάπιαμε
και μας κατάπιε κι αυτός με την σειρά του
τόσο νωρίς που ακόμα
δεν καταλάβαμε τι έπρεπε
να κάνουμε εμείς μ’αυτόν
ή αυτός μαζί μας
εμείς οι φταίχτες, οι άνθρωποι ξύλα
που γυρνάμε στις αγκαλιές των φίλων
αύτοι ατσάλι και βαμβάκι
ζεστοί σαν καλοκαίρι
δροσεροί σαν τα ποτάμια
εμείς, που ξέρουμε πόσο έχουμε φταίξει
που σφίξαμε τα δόντια
και ξεχάσαμε να ανοίγουμε το στόμα
και να βγάζουμε φωνή
με τις μπουνιές κλειστές
που ανοίγουμε με χίλια παρακάλια
όταν για λίγο ξεχάσουμε
το ξύλο που φάγαμε
για να τις κλείσουμε ερμητικά
οι φταίχτες, εμείς, που παίρνουμε τις σκάλες
μπουσώλοντας γιατί τρέμουμε
μην φάμε πάλι τα μούτρα μας
που σπαράζουμε στο κλάμα και
φοβόμαστε μήπως
πεθάνουμε από τον πόνο
εμείς, που γαζώσαμε μόνοι τις πληγές
και τα τραύματα
που φορτώσαμε τα πάντα στους ώμους
κι όπως τριγυρνάμε περήφανοι τους δρόμους
δεν θα μάντευε κανείς πως τα μάτια μας
τρέξανε σαν βρύσες
εμείς, οι φταίχτες, κάτι μαλακισμένα
που με πρησμένα κεφάλια
γυρνάμε σα χαμένοι
και ξεβιδώνουμε τα πόδια και τα χέρια
σε άγριους χορούς τα ξημερώματα
που σπαρταράμε σα τα ψάρια στις αγκαλιές
που πήραμε ένα στυλό στο χερί
κι αυτό το γαμήδι φύτρωσε μέσα μας
εμείς, εμείς, εμείς
που χάσαμε τον κόσμο
κάτω από τα πόδια μας ένα πρωί
και φτιάξαμε έναν άλλον
μόνο και μόνο για να ‘χουμε να περπατάμε
εμείς που ζούμε και πονάμε
και αλιχτάμε ακόμη στα γεμάτα φεγγάρια
που κατεβάζουμε τις μπύρες και τα τσίπουρα
σα να πρέπει κάτι να σβήσουμε
εμείς, που πήγαμε για ύπνο ένα βράδυ
με άδειες κοιλιές
και το τελευταίο μας 5εύρω το κάναμε τσιγάρα
οι ίδιοι που ξυπνήσαμε
κι είπαμε θα πάρουμε την ρώμη
και θα γαμήσουμε τον καίσαρα
–
π.ι.ε.β
κάθε παρέα, κάθε ομάδα, κάθε γενιά το μόνο που θέλει είναι να τα γαμήσει
κάθε τι αληθινό θέλει να εκθρονίσει το σαθρό προηγούμενο ψέμα
η γλώσσα είναι ξίφος και εμείς είμαστε οι μελοθάνατοι μπροστά στον καίσαρα που ονομάζεται ελευθερία
σίγουρα υπήρξαν και άλλοι στην ίδια ηλικία που τα έβλεπαν και τα σκέφτονταν σαν εμάς,.
σίγουρα έρχονται και άλλοι που θα τα λένε και θα τα κάνουν καλύτερα
μαγική χρονοκάψουλα η τέχνη
εξισώνει το παρελθόν με το παρόν και το μέλλον
τόσο που μπορεί να σε τρελάνει,.
για αυτό μας φωνάζουν τρελούς, ενώ ξέρουν πως είμαστε καλλιτέχνες και ας ντρέπονται να το πουν
και ας δειλιάζουν να μοιραστούν τα λεγόμενα μας που τους σημάδεψαν σαν τατουάζ σε εμφανή σημεία
κοιμούνται και ξυπνάνε μαζί μας και ας συναναστρέφονται άλλους,.
μας αγαπούν περισσότερο και από τους δικούς τους
για αυτό μας κρατούν μακρυά
σαν κοσμήματα σε θυρίδα
φοβούνται πως θα μας χάσουν
τρέμουν πως θα μας κλέψουν άλλοι και δεν θα είμαστε πια δικοί τους
τι να τον κάνεις τον χρυσό αν είσαι ο μήδας και σκοτώνεις όποιον αγγίζεις;
τι να το κάνεις το αριστούργημα κρεμασμένο σε ένα δωμάτιο που δεν μπαίνεις ποτέ;
τι να το κάνεις το χαμόγελο και το δάκρυ σου αν σε τρομάζουν;
δεν ταξιδεύω έξω από την πόλη γιατί δεν πρόλαβα να την μάθω καλά
δεν ερωτεύτηκα ποτέ πριν αγαπήσω τον εαυτό μου
μπορώ και μόνος μου
όμως δεν έχει πλάκα
δεν έχω ανάγκη την παρέα, όμως λατρεύω την συντροφιά
δεν έχω ανάγκη να κρυφτώ πίσω από κάποιον, όμως όταν συμφωνούμε και με κοιτάς στα μάτια καυλώνω
δεν έχω ανάγκη κανέναν, τι νόημα θα είχε όμως να κέρδιζα τον εαυτό μου
πόσο θλιβερό να έχανα από τις ίδιες μου τις ιδέες
αγαπώ και το κάνω δυνατά και φαίνεται
και μου το γυρίζουν διπλά
είμαι πλούσιος
ο πιο πλούσιος
και για αυτό όπως για όλα φταίνε οι άλλοι
εκείνοι που βλέπω να καθρεφτίζονται τώρα σε αυτή την κατάλευκη σελίδα ενώ το γράφω
πόσο ζυγίζουν άραγε αυτά τα λόγια;
ακριβώς όσο η ψυχάρα αυτού που θα κάτσει απέναντι στην ζυγαριά
–
α. επίθετη
κι εσείς
εσείς απέναντι
να κοιτάτε τα στρογγυλά μηδενικά
και να προσθέτετε
εσείς που κάπως νομίσατε
πως μπορείτε να καταλάβετε εμάς
κι αυτά τα ποίηματα
εμάς τα ποίηματα
εσείς απέναντι
οι στάχτες
που κάπως νομίσατε
πως θα μπορούσατε να νιώσετε
τη φωτιά που μας καίει από μέσα
που κάπως νομίσατε
πως αν κόψετε τα ποίηματα
και τις ζωές μας
με τα μεταπτυχιακά και τα νυστέρια σας
κάπως θα ισοφαρίζανε τα ζύγια μας
εσείς όμως
είστε τυφλοί στις νύχτες μας
που αυτοπυρπολούμαστε
και κυλιόμαστε στις λάσπες
και τα σώματα μας παίρνουν
τη μορφή των δρόμων
που να ξέρετε κι εσείς;
αφού δεν το γράφει στα βίβλια σας
και κανείς δεν σας το είπε
που να ξέρετε εσείς από απέναντι;
πως να ξέρεις από τον εξώστη
πόσες φορές
παραιτήθηκε ο μαραθωνιοδρόμος;
πως να ξέρει κάποιος
που δεν πείνασε ποτέ του
πόσο
λυσσασμένοι
ξυπνήσαμε εμείς
χθες το πρωί
letras aleatórias
- letra de questions to the demon possessed - mc cubed
- letra de empty - jord (fr)
- letra de kung ako na lang - belle mariano
- letra de las balas - papina de palma
- letra de grain of assault - enon
- letra de have a nice days club - tempalay
- letra de el perdón - tefi
- letra de wolves outside - ssg splurge
- letra de 7 футов (7 feet tall) - алексей костылев (alexey kostylev)
- letra de oh shit - duars entertainment & juliito