a b c d e f g h i j k l m n o p q r s t u v w x y z 0 1 2 3 4 5 6 7 8 9 #

letra de ekti sfragida - the bad poetry social club (grc)

π.ι.ε.β

χτες τα ξημερώματα τοσίτσας και πατησίων
πίσω από την κλούβα
άκουσα έναν τρελό να λέει στους μπάτσους
πως όταν πόδια σου περισσεύουν από το σεντόνι έρχεται ένας γέρος και στα πριονίζει
όσο η μόρα κάθεται πάνω στο στέρνο σου
εκείνοι γελούσαν
μα ο τρελός επέμενε
–
α. επίθετη

επικαλούμαι τώρα
τους νεκρούς μου
τους νεκρούς
και θαμμένους στα σκουπίδια
απ’ όλες
τις χωματερές του κόσμου

στέλνω αγγελιαφόρους μου
τα σκουλήκια
και τους δαίμονες
που κλώσαγα και κλώσαγα
για χρόνια
μέχρι να εκκολαφθούν
τους στέλνω
όχι με σάλπιγγες
δεμένους στις σάλπιγγες
που ξερίζωσαν
οι μανάδες
μοναχοκόρων και μοναχογιών
που χάθηκαν
σε φουσκωτές βάρκες
σε σύγχρονα κυνήγια ευτυχίας
σε εξοπλιστικά απευθείας φερμένα από τις ηνωμένες πολιτείες αμερικής
σε βάρδιες 9 με 9
με μισθό
ένα ξεροκόμματο μιζέρια

γιατί δεν χαίρεστε κύριοι;
που είναι το χαμόγελα σας κυρά μου;
που είναι
τώρα
η δικτατορία της χαράς σας;

που είναι
η εισπνοήεκπνοήμέτραμέχριτο10
οδηγόςαυτοβοήθειαςκαιαυτοβελτίωσης
μοναδικόdvdδιαλογισμού
μόνοισαςστοσπίτι!χωρίςχέριαμαμά!
σκεψου
λιγο
πιο
θετικα!
το
συμπαν
συνωμοτει
για
εμασ!

λες το σύμπαν
να συνωμοτεί
για 6 δισεκατομμύρια
καταδικασμένες
κλινικές περιπτώσεις;
σίγουρα!

απλά
συνωμοτεί εναντίον μας

οι άοπλοι ζητιάνοι
κόβουν τα χέρια τους
οι ζητιάνοι του κόσμου
κόβουμε
τα χέρια μας
και οπλίζουμε
κι οι αφέντες
του κόσμου
στέκονται
απέναντι μας
προ σο χη
κλείσε το στόμα σου
βούλωσε το
κλείστο
και χαμογέλα
και βάστα γερά
μην βγάζεις άχνα
σφίξε τα δόντια
μην χανεισ το χαμογελο
σφίχτα γερά
μέχρι να σπάσουν
κι αν τα σπάσεις
κατάπιε τα κομμάτια
μόνο
μην-χανεισ-το-χαμογελο!

ξέρεις μόνο
ποιοι δεν χαμογελούν;
οι αρουραίοι των υπογείων
οι κατσαρίδες τους
τα φίδια στο γρασίδι
που τσιμπάνε μονάχα γι’ αυτοάμυνα
–
π.ι.ε.β

οι άνθρωποι μου κρύψανε το τελευταίο κομμάτι ψωμί κάτω από το κρεβάτι
για μπουκάρουν οι αρουραίοι του υπογείου να φάνε
μπήκαμε σε αυτό το γαμήδι χωρίς να ερωτηθούμε
δεν είναι πως δεν θέλαμε αλλά ούτε θέλαμε κιόλας
δεν είχαμε ακριβώς την επιλογή ήταν μονόδρομος
και απλώς δεν μπορούσαμε να κάνουμε αλλιώς
είναι ένας μονόδρομος που τον ταξιδεύουμε κομμάτια
ειδικά στις στροφές και στα σκοτάδια
με άδειες τσέπες και γεμάτα κεφάλια
άδεια στομάχια και γεμάτα αρχίδια
με σηκωμένα φρύδια και κλειτορίδες
με ένα στραβό χαμόγελο και ένα στραβό τσιγάρο στο στόμα
για όσα δεν άκουσες, δεν είπες, δεν είδες
χωθήκαμε μέσα σε θέατρα, σε καμαρίνια, σε λαιβάδικα, σε υπόγεια, σε ισόγεια, πρώτους, δεύτερους, σε ταράτσες, σε χώρους εκθέσεων
στιβαχτήκαμε από κάτω και όταν χρείαστηκε ανεβήκαμε στην σκηνή για να πούμε την αλήθεια μας
(το γουρούνι για να το σφάξεις το πλησιάζεις ήρεμα και το αγκαλιάζεις το χτυπάς πρώτα με την λαβή στο δόξα πατρί να ζαλιστεί και μετά του την καρφώνεις βαθιά διαγώνια στον λαιμό.)
για μια στιγμή, για την στιγμή μας
και τα γουρούνια, τα γουρούνια, τα αχόρταγα γουρούνια μας την έφαγαν και αυτή
όμως αυτή τη φορά και μπορώ να στο υποσχεθώ, δεν θα τους χαριστώ
θα τους την μπω στο μάτι, είτε με το καλό είτε με το κακό
–
α. επίθετη

είλωτες
κι αιχμάλωτοι
ευνούχοι
και σκλάβοι
των ζωών σας
οι παρίες και τα παράσιτα της πόλης
την έχουν λούσει
βενζίνη
όσο κοιμόσασταν με ανοιχτή την τηλεόραση

κι εγώ
ο πιο τρομαγμένος
ο πιο βρώμικος
ο πιο μικρός απ’ όλους
ανάβω την τελευταία
σπίθα στην
πιο αρχαία
νεκρή πολή

όλες οι φυλές της γης θρήνησαν
αλήθεια
βλέποντας εμένα
τον ίδιο
που ήμουν υιός και πατέρας
και μητέρα
κι αδερφή
του εαυτού μου

τον υπάνθρωπο
τον μέγιστο
εκ τα βάθη της κολάσεως
να αναδύεται από
τις σωρούς
των σκουπιδιών του ιουνίου

να αναδεύει τις σακούλες
με τα σαπισμένα
κορμιά
και μέλη
να κάνει τους γύρω του
να λιποθυμούν
από τη δυσωδία

κι έτσι
ήταν αλήθεια
έτσι
όπως ο άνθρωπος
δεν ξέρει
πότε θα μπει ένας κλέφτης στο σπίτι του
έτσι
γύρισα πίσω
από τους νεκρούς
που με αφήσατε

κι έτσι
όπως πήγα
και θάφτηκα
εις τους αιώνας των αιώνων
στον πρώτο σκουπιδοτενεκέ
που βρήκα
στην σωκράτους
έτσι αναδύομαι σήμερα

κι οι νεκροί
κι οι ξεχασμένοι
ακούνε την φωνή μου

κι οι κατάμαυροι ουρανοί
σείονται
κι όπως ανατέλλω
ξανά
στέλνω λαίλαπες
και τυφώνες
σε όποιον ζωντανό
κάποτε μ’ αγνόησε
που κάποτε του μίλησα
και γύρισε πλευρό
που τον αγάπησα
κι έφυγε με την ουρά στα σκέλια
–
π.ι.ε.β

ο τρελός επέμενε και επέμενε και επέμενε
ώσπου οι μπάτσοι θύμωσαν
ένας του φώναξε ‘’φύγε μας έπριξες’’
και ο άλλος του πέταξε το τσιγάρο του
εκείνο που δεν του επιτρέπεται βάση νόμου να καπνίζει
εν ώρα υπηρεσίας
και ο αλλος τον έλουσε με τον καφέ του
εκείνον που παίρνουν με έκπτωση από τα everest
και που επίσης δεν τους επιτρέπεται
και εγώ στεκόμουν απέναντι και τους κοιτούσα
ο τρελός επέμενε και εγώ στεκόμουν αμίλητος
‘’ένας γέρος θα μας κόψει τα πόδια’’
είπε πριν τον ρίξουν κάτω
τον χτυπούσαν 2 3 4
με τις μπουνιές τους
με κλωτσιές
με τα γκλοπ τους
με πέτρες
κομμάτια μάρμαρο
με τις λαβές των όπλων τους και οι υπόλοιποι γελούσαν
και εγώ στεκόμουν απέναντι αμίλητος
και μασούσα τις άκρες των δαχτύλων μου
όχι δεν φοβόμουν, απλά ήμουν παγωτό
το οποίο έλιωνε στο αόρατο χέρι του νόμου
που χτυπούσε τώρα αυτόν τον άνθρωπο
σαν το χέρι του θεού στο κεφάλι
ώσπου δεν ακούστηκε ξανά
ξαφνικά μια μπάλα κύλησε ως το πτώμα του άντρα
και σταμάτησε ακριβώς δίπλα του
μέσα στην λίμνη αίματος που είχε σχηματιστεί
ένα κορίτσι έτρεξε προς την μπάλα
στάθηκε για λίγο πάνω απο τον άντρα
και ψέλισε “μπαμπά;”
βούτηξε τα χέρια της μέσα στο αίμα που την δημιούργησε
σχημάτισε 4 γραμμές 2 σε κάθε μάγουλο
ακριβώς κάτω από το μάτι
πήρε την μπάλα
και την πέταξε με δύναμη στον πρώτο μπάτσο
που στεκόταν μπροστά μπροστά
εκείνος την έπιασε τον αέρα με το ένα χέρι
‘’μπράβο!’’ φώναξε το κορίτσι
‘’αυτό ήταν μήλο! μόλις κέρδισες μία ζωή!
για να δούμε όταν θα είσαι στο κέντρο
και θα σου ρίχνουμε από παντού
πόσο θα την διατηρήσεις
”τρέχω να φέρω να παιδιά!’’

- the bad poetry social club grc

letras aleatórias

MAIS ACESSADOS